Er waren mensen op het Nederlands Kampioenschap, 15 mei jl. die even vreemd opkeken toen een auto met caravan het parkeerterrein van de Emergohal opreed en dachten misschien, die zijn vast verkeerd. Een Duits paar riep zelfs iets van een patatwagen. Ons doel was slechts om zo spoedig mogelijk na het N.K. naar Engeland af te reizen om maandagavond in Watford op de vloer te staan maar eerst het N.K.
Voor de hoofdklasse was deze wedstrijd zoals bekend geen N.K. en was opkomst helaas matig. We mochten winnen, snel douchen en als een speer in de auto richting Calais. Normaal gesproken rijden we stevig door, met een caravan achter je kont valt dat niet mee, gelukkig geen wind en lekker droog weer. Tanken moet je in dit geval ook wat vaker en ligt de snelheid niet hoger dan 100 km/uur en dat is snel genoeg, gezien de veiligheid. Antwerpen, tanken en koffie, dat smaak wel na een wedstrijd, 200 km rijden en niet geslapen te hebben. Verder maar weer richting Calais, onderweg nog 1 keer gas tanken en zijn om 07.30 uur in Calais. De boot gaat om 08.00 uur, even de ogen dicht doen. Vanwege het tijdsverschil met Engeland kom je om ± 08.15 uur aan in Dover. 1.15 uur varen. Op naar de camping, welke? . Eerst maar richting Londen, Watford ligt aan de westzijde van Londen, dus daar in de buurt maar iets zoeken. Ans bladerend in de campinggids, de keus was gemaakt maar hoe komen we daar midden in de bush ver van de motorway. Eenmaal in de buurt van de camping, bleek de route duidelijk aangegeven te zijn. Een camping op een kippenfarm, typisch engels, heerlijk rustig. Inmiddels was het ruim in de middag geworden. Een plekje gezocht en lekker vroeg naar bed.
Op de wedstrijd (Dance and Listen Award) worden zoals daar gebruikelijk de halve,- en finales gedanst op live muziek (Ross Michell). Heerlijk gedanst, helaas maar 11 paren waaronder 2 Nederlandse. Resultaat: een 2e plaats en 75 pond rijker. Voor de duidelijkheid, we dansen in Engeland niet voor het geld maar het is wel leuk meegenomen.
De volgende wedstrijd was pas op zondag 23 mei in Birmingham en daarmee hadden we dus een week de tijd om in de buurt van Birmingham te komen. We kozen ervoor om nog een aantal dagen in de buurt van Londen te blijven om te trainen en waar mogelijk nog een lesje te nemen. De afstand Londen-Birmingham is ± 200 km. We hebben voor deze reis alle tijd genomen, het was geen mooi weer en er stond een stevig briesje wat het rijden met een caravan en veel vrachtverkeer geen pretje maakt. Uiteindelijk gearriveerd op een camping bij een kasteeltje op loop afstand van een dorp met 1 pub en een kerk. Dit alles ongeveer 20 km. onder Birmingham. Zondag naar de Tower (Birmingham) waar Stan Page deze wedstrijd organiseerde. Hier troffen we de overige engelse senioren paren welke we de week ervoor nog niet ontmoet hadden. Prima vloer en muziek, zelfs Nico Haak werd tevoorschijn gehaald dit mede ter ere van onze aanwezigheid. Omdat in Engeland op de open wedstrijden iedereen mag meedoen ongeacht welk niveau men danst, was het aantal deelnemers hier aanmerkelijk hoger, 32 paren. We mochten deze wedstrijd winnen, deze keer geen cheques of cash maar iets van plastic. Uiteraard niet minder leuk. Tevreden terug naar de camping en alvast overlegend wanneer gaan we naar Blackpool, dat was nl. het volgende doel.
Hopend op beter weer moest dat de volgende dag maar zijn (maandag). Deze afstand is wat langer dan de afstand Londen-Birmingham nl. ± 230 km. Weer veel vrachtverkeer op de motorway maar door gebruik te maken van de zuigende werking van hoge vrachtwagens (er achter blijven hangen) verloopt ook deze reis weer voorspoedig en komt de Tower van Blackpool tegen het eind van de middag in het zicht. Het zien van de Tower roept elk jaar weer speciale gevoelens op, zoals het weer in een vertrouwde omgeving te zijn en na 2 weken weer Nederlanders te ontmoeten. Op de camping, zo goed als leeg, was het inmiddels gaan storten van de regen. Buien welke we in Nederland wel gewend zijn. Snel naar de receptie gerend, ingeschreven en zoeken naar een plekje voor 8 dagen. De caravanplaatsen bestonden uit een betonnen plaat, dus is het makkelijk zoeken naar een droog en mooi plekje. Het was eigenlijk al dagen veel te koud en verwarmden we caravan dmv. een gasheater maar ja, dat kan wel een paar dagen maar geen maand. Ook in Engeland is gas verkrijgbaar maar je zit dan altijd weer met de aansluiting. De stroomvoorziening is wel genormaliseerd, de gasaansluiting echter niet.
Omdat op meeste campings in Engeland meer stroom beschikbaar is dan in Europa, soms wel 16 amp. Elektrisch verwarmen was dan ook een betere oplossing. De volgende dag op fiets naar Blackpool, wel even wennen aan het links fietsen en aan het verkeer maar dat was denk ik wederzijds. In Engeland wordt lang niet zo veel gefietst als in Nederland en zeker niet op 4-baans wegen. Bij de kijkshop een straalkacheltje gekocht, een type wat we in Nederland al niet meer kennen. Uiteraard met een engelse stekker. Die knippen we er dan maar af en stoppen de losse draden in het stopcontact. Straalkacheltjes hebben geen thermostaat en elke keer de draden er uit trekken als het snik heet in de caravan is geworden, is natuurlijk geen veilige oplossing. We wisten dat Aris en Ans Muilwijk met de camper naar Blackpool zouden komen, dus maar even het boodschappenlijstje doorgebeld. Koffie en een randaarde stekker. Woensdag de gehele dag lekker rustig naar de ballroom in de Tower, genietend van de veelheid van typisch oude engelse dansen welke live gespeeld werden op een wurlizer orgel en gedanst werden door het merendeel oudere engelse paren. Afwisselend werd ook modern gespeeld, daarbij konden wij natuurlijk niet stil blijven zitten. Terug op de fiets naar de camping.
's Nachts hoorde Ans een auto in de buurt van onze caravan stoppen maar lette er verder niet op maar had wel een vermoeden. 's Morgens bij het opendoen van de gordijntjes werd het duidelijk, Aris en Ans Muilwijk waren gearriveerd. Vervolgens heb je natuurlijk wel even het één en ander bij te praten. Na de koffie samen naar de Tower als voorbereiding op de dag van morgen. ( De wedstrijd in de ballroom van de wintergarden ). Dan breekt de dag aan waarop het moet (moet tussen haakjes) gebeuren. Vanwege het resultaat van het voorgaande jaar hoefden we de 1e ronde niet te dansen. Dat geeft wel een lekker gevoel maar de 2e ronde moet dan wel meteen goed. Een heerlijk gevoel, dansen op muziek van een goed orkest (Irven Tidswel) en een heerlijk plubliek. Gedanst bij de laatste 24 paren en daarmee weer de beste Nederlander. Na afloop nog even lekker samen met de aanwezige Hollanders nagepraat en vervolgens terug naar de camping.
Zaterdag was een rustdag. Zondag helaas niet naar de Dutch Together Party maar Fleetwood was het doel zoals reeds vele jaren. Het West European Dance Festival. We mochten winnen maar het was heel close, dit met een wisselend jurypanel. 2 dansen gewonnen van de 5 en toch met 1 punt verschil winnaar. Na afloop terug via een toeristische route met de camper en Aris en Ans naar de camping. Vervolgens samen uit eten gegaan. (vette hap gehaald en in de camper opgegeten.)