Als danser wordt niemand geboren, je kunt echter wel iets in je genen hebben meegekregen waaruit blijkt dat je de combinatie muziek en bewegen beter kunt ontwikkelen dan misschien een ander. Hoe dat bij ons in elkaar zit mag een ander beoordelen, maar naar onze overtuiging zijn wij veel te laat begonnen met het ontwikkelen van deze genoemde combinatie. Wanneer je op jonge leeftijd in aanraking komt met dansen door bijv. door vader/moeder dansen of hebben een dansschool, broer/zus dansen, of er wordt gedanst in je directe omgeving, je het dansen veel eerder op pikt dan mogelijk een ander. Wij behoren tot een groep van mensen welke vallen onder categorie huisje, boompje, beestje. In je schoolperiode heb je mogelijk een bronscursus gevolgd al dan niet opgelegd door de ouders, althans zo verging het ons.
En dan wordt het een hele tijd stil op het dansgebied totdat de kinderen ouder worden en de aandacht ook naar andere activiteiten uitgaat. Het is ongeveer 14 jaar geleden (1984) dat ik bij mijn toenmalige werkgever een collega ontmoette wiens broer een dansschool runde. De link is dan spoedig gelegd, we zijn gestart met 5 collega's en uiteraard hun partners, een bronscursus dus. Veel lol en plezier. Na afloop van de cursus natuurlijk afdansen, barsten van de zenuwen maar uiteindelijk diploma en speldje. Het nieuwe seizoen breekt aan, wat gaan we doen. Nog niet echt de smaak te pakken maar vooruit, samen met nog maar 1 collega de cursus zilver. Na goed gevolg hetzelfde ritueel, afdansen, diploma en speldje. Zo zijn we verder gegaan tot uiteindelijk de cursus topklasse.
Op dat moment denk je al helemaal de bink te zijn en begint aan AVRO's danstest en diverse regiowedstrijden. Nu videobanden bekijkend van die tijd, het zag er niet uit, te veel figuren die je eigenlijk helemaal nog niet kunt dansen, maar laten we eerlijk zijn, je kijkt naar beelden van toen met de kennis van nu en dat is niet helemaal eerlijk. Maar één ding is ons duidelijk geworden in al de jaren, zonder een goede basis in je dansen is dansen in een hogere klasse niet mogelijk. Figuren en lijnen kun je dansen om je prestatie op de vloer tot een vloeiend geheel te maken. Naar ons idee is het de taak van je trainer om je die figuren en lijnen te laten dansen welke binnen jouw mogelijkheden liggen en waarbij jij je prettig voelt. Dans nooit iets omdat het moet. Dit even ter zijde, waar waren we gebleven. Regiowedstrijden zijn heel leuk en dragen bij als voorbereiding op het landelijk gebeuren.
Zoals we allen weten mag je 2 wedstrijden nieuwelingen N.A.D.B. dansen zonder verdere verplichtingen. Alvorens dit aan te durven zijn we eerst naar een wedstrijd van Ad de Bruijn in Marcanti (A'dam) gegaan om te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat. Met veel respect kijkend naar alles wat in wedstrijd-kleding danste, waren we het met elkaar eens we gaan het proberen. Het moment om op N.A.D.B. wedstrijden te starten was niet zo verstandig gekozen. Het was n.l. het Nederlands kampioenschap in Amicitia, Den Haag. Verdwaasd door alles wat er zoal de eerste keer op je afkomt bereikten we de finale. Resultaat 4e plaats, niet verkeerd de eerste grote wedstrijd en meteen gepromoveerd naar de nieuwelingen. Een goed begin in het volgende nieuwe seizoen, dat was 1988.
Dan volgt een periode van verschrikkelijk veel leren en incasseren, van nemen en geven. Wij zijn dan ook van mening dat dansen op wedstrijdniveau alles in zich heeft wat je in het dagelijks leven ook tegenkomt. Om als eenheid op de wedstrijdvloer te kunnen staan dien je open te staan voor de emoties van de ander. Vele zaken zijn hierop van invloed en neem je soms onbewust mee de vloer op. Situaties in de familiesfeer, werkomgeving, kinderen enz. Je merkt dan ook dat je bij elke wedstrijd met een ander gevoel van de vloer komt, het bovengenoemde is daar dan niet alleen van invloed maar ook de vloer, muziek, jury, presentatie, andere paren enz. Het is denken wij dan ook belangrijk dat je mensen om je heen hebt waar je op kunt steunen wanneer dit nodig is. Na afloop van een wedstrijd zonder iets tegen elkaar te zeggen naar huis te rijden is niet de beste voorbereiding op een volgende training of wedstrijd. Wij zijn het dan ook eens met het vele wat reeds geschreven is in het bondsblad over manier van trainen, begeleiding en voorbereiding op een wedstrijd maar je zult er elke keer weer uit moeten pikken wat voor u als paar belangrijk en mogelijk is. We zijn geen klonen maar mensen met unieke eigenschappen. We dwalen weer af, waar waren we?
In 1988 zijn we dus gestart in de nieuwelingenklasse, veel fijne mensen leren kennen, op de wedstrijd maar ook op verschillende dansscholen, leuke reizen gemaakt met groepen of samen met als doel een wedstrijd en alles eromheen. In 1990 zijn wij gepromoveerd naar de hoofdklasse, je mag dan denken we zijn er!!!. Maar helaas, dan begint het pas echt. Veel trainen en les nemen bij trainers waarvan je denkt iets te kunnen leren. Dat is dan ook altijd gelukt bij de diverse trainers die we mochten hebben in de afgelopen jaren. Elke trainer heeft zijn eigen stokpaardjes. Wij vinden het jammer dat wanneer je van trainer verandert de vraag soms gesteld wordt, hoe lang houd je het nu weer uit. Deze opmerkingen vinden wij ongepast. Het standaard dansen is in de laatste jaren aan veel veranderingen onderhevig zoals de invloeden uit Italië, wij lessen dan ook bij trainers waarbij wij van mening zijn dat zij kunnen inspelen op veranderingen in onze sport. De ervaring bij elke trainer die we tot op heden hebben gehad is altijd positief geweest, geen enkele uitgezonderd.
Weer even wat anders. We vinden beiden 2 dingen leuk n.l. reizen en dansen, nu wat is er mooier dan beide te kunnen combineren. Op vakantie gaan gedurende 3 of 4 weken doen we al jaren niet meer, we gebruiken deze dagen (en het geld) om gedurende het gehele jaar regelmatig wedstrijden te dansen in vele, hoofdzakelijk Europese landen. Ook daar ontmoet je weer andere mensen, wat toch een leuke bijkomstigheid is. Hierbij wil ik even vermelden, in tegenstelling tot wat vele paren denken, dat het reizen en dansen in het buitenland geheel op eigen kosten geschied, een uitzondering is het wereldkampioenschap en de uitnodiging uit Tsjechië, waarbij een gedeelte van de reis,- of verblijfskosten door de N.A.D.B. of het uitnodigende land vergoed wordt. Dat je bij al dat dansen in het buitenland ook succes kunt hebben mag blijken uit de volgende samenvatting: Israël 1995: kampioen. Cervia 1995: 3e Malta 1996: 3e. German Open 1997: 35e Copenhagen Open 1997: 2e. Tsjechië 1997: kampioen. Austrian Open 1997: 7e. Imperial Open Senior 1997: kampioen.
En nu ons laatste reisje naar Oulu in Finland het Santa Claus Land Championships 1998 op 3-4 januari. 4 uur in de middag en compleet nacht, dat hadden we dus even vergeten, het wordt hier licht om 10.00 uur en weer donker om 14.00 uur. De Finnen praten dan ook over de real Finnish endless night atmosphere. In de zomer is het precies andersom, dan wordt het bijna geen nacht. Ook lekkere warme winterkleding was meegenomen en dat was wel nodig, 10 graden vorst en 10 cm sneeuw en weinig wind. Heerlijk dus !!. Op vrijdag aangekomen en gedanst werd er op de zaterdag en zondag dit voor de juveniles, juniors, youth, amateurs en senioren. Wie zaterdag standaard danste mocht zondag latin dansen of natuurlijk andersom. Latin dansen wij al jaren niet meer, althans niet in wedstrijdverband en mochten zaterdagmiddag ons kunnen tonen. Voor de amateurs was dit een IDSF wedstrijd en om aan het volle aantal punten te komen moet de wedstrijd aan een aantal voorwaarden voldoen, o.a. het aantal deelnemende landen. De deelnemende amateur paren waren hoofdzakelijk deelnemers uit de Scandinavische landen en Rusland. Een paar uit Holland maakte het aantal landen kompleet, wij dus!!. Hier 2 ronden meegedanst, meer als warming-up dan als echte kanshebber. Deelnemende amateurs: 36 paren. De seniorenklasse (boven 35 jaar) startte in namiddag. Deelnemend 12 paren weer uit de Scandinavische landen en Rusland en Holland. De meeste buitenlandse wedstrijden kennen geen herkansing zoals wij dit kennen, de voorronde is dan in dit geval ½ finale. De vloer maakte deel uit van een giganties grote koepelvormige sporthal en was keurig afgezet zodat je niet het idee had te verdwalen in de ruimte. Heerlijke vloer, alleen een beetje vierkant. Als enigst paar geplaatst voor de finale met het maximale aantal crossen. 7 juryleden x 5 dansen = 35.
Dan nog even iets over het seniorendansen. Voor de duidelijkheid is dit onze persoonlijke mening; senioren hebben geen belang bij het gegeven dat dansen een olympische sport wordt en daarmee eisen aan afmetingen van vloeren en accommodaties gesteld worden. Waar senioren zich thuis voelen zijn wedstrijden waar sfeer heerst, goede muziek gedraaid wordt, duidelijk en in de juiste toonaard gepresenteerd wordt. Velen willen uiteraard maximaal presteren maar hebben niet echt het idee een topprestatie te moeten leveren in de zin van sport, activiteiten buiten de dansvloer gebeuren dan ook zelden zoals conditietraining en aerobic. Ook deze wedstrijd straalde deze juiste sfeer uit ondanks het IDSF gebeuren. Foutjes werden ook hier gemaakt, dat moet toch kunnen. Verder maar weer. Finale: heerlijk gedanst, 1 keer pootje gehaakt (horizon dus), een blauwe bult op m'n dijbeen, een beetje zoekend naar de lange en korte kant op een vierkante vloer maar verder geen problemen. Resultaat: 1e plaats, overladen met ieder een jumbo beker en kado's zoals binnen, - en buitenlamp en diverse kleinigheden (hoe moet dat alles mee in 2 koffers waar eigenlijk al te veel in zit). Zondag: eerst heerlijk gewandeld in de sneeuw, omgeving en leefwijze bekeken vervolgens naar de sporthal gelopen (½ uurtje) en gekeken naar de verschillende finales, afscheid genomen van iedereen en misschien tot volgend jaar? Maandagmiddag 16.00 uur weer richting alkmaar, stikdonker, via Stockholm met hele korte overstaptijd. Op de heenreis was de overstaptijd ook kort en hebben we gevraagd of de koffers ook mee gingen. Dit werd bevestigd, dus geen probleem. Op de terugreis hebben we het niet gevraagd in de veronderstelling het zal nu ook wel goed gaan. Helaas!! Op schiphol wachtend bij de kofferband en iedereen zijn koffer zien pakken, maar onze koffers kwamen niet. Naar later bleek stonden die in Helsinki en zijn de volgende dag keurig per koerier thuis afgeleverd.
Op deze manier willen wij graag nog een aantal jaren fijne mensen ontmoeten en leuke wedstrijden dansen in Nederland maar ook daar buiten.
Ans en BramALKMAAR - De blauwe/paarse jurk met grote verenrand hangt te luchten in de tuin. In de huiskamer staan overal gewonnen bekers, van soms een halve meter hoog. En voor wie het nog niet duidelijk is, de foto aan de muur laat direct de grote passie zien van Ans (46) en Bram (50) Stelling: stijldansen. Het duo danst op topniveau overal ter wereld. Israël, Italië, Denemarken, Engeland, noem een land, en het echtpaar uit Alkmaar heeft er de vloer 'opgepoetst'. Ze zijn al één keer Nederlands kampioen Ballroom en twee keer Latin (beide op C-niveau) geworden. Dit jaar hopen ze de eerste plaats in de Hoofdklasse ballroom in de wacht te slepen. Want die beker staat nog niet in de prijzenkast. En 'dat steekt'…. Dansen is topsport.
In het begin moest een keuze gemaakt worden tussen het dansen op regionaal niveau of het landelijke en mogelijk ver daar buiten. Het tweetal koos voor het laatste en werd direct, in de debutantenklasse, vierde bij het Nederlands kampioenschap. Met het (verplichte) bondslidmaatschap op zak werd er harder getraind dan ooit. Ans en Bram dansten op landelijk niveau door de D, C en A Klasse om nu in de Hoofdklasse over de gladde parketvloer te zwieren. Dit is de hoogste klasse. We dansen nu negen jaar op landelijk (amateur) niveau en ons leven staat nog altijd in het teken van de dans. We hebben weliswaar veel plezier, maar vergis je niet. "Dansen is Topsport", aldus Ans die zelfs onder het afwassen nog even wat passen oefent. Het tweetal kan qua danskwaliteit makkelijk professional worden, maar dan moeten er papieren gehaald worden om les te gaan geven. En dat willen Ans en Bram nog niet??.
Dirk Karten.