De danssport, je hersenen in de hoogste versnelling maar hoe verder als dat niet meer gaat?

In 2002 hebben wij de overstap gemaakt naar de Senioren II en dit is geen eindstation maar het begin van een nieuwe periode in je dansersbestaan. We dansten finale op de ”German Open”, wonnen de ”International” en de ”Irish Open” en dachten klaar te zijn voor het Nederlands kampioenschap Senioren II in 2003. Maar dan gebeurt er iets wat een ieder kan overkomen, een ongeval en in mijn geval een bedrijfsongeval, een val van 5 meter hoogte, bewusteloos en van alles gebroken. In het ziekenhuis concentreert men zich (ook wij zelf) op het herstel van de botbreuken. Na maanden in een rolstoel en met behulp van een goede therapeut, kan ik na een jaar weer redelijk lopen en door de dagelijkse oefeningen in de sportschool denk je zelfs weer een klein beetje aan dansen.
We krijgen de beschikking over de aerobic ruimte en kunnen oefenen voor zover de ruimte beschikbaar is. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk alleen maar bezig met hoe kunnen we zo snel mogelijk weer terug de vloer op.
We zijn inmiddels 3 jaar verder en denken dat we binnenkort de stap naar danssportwereld weer kunnen maken. Maar nu is Ans aan de beurt, op Moederdag tijdens het opendoen van de gordijnen valt ze bewusteloos achterover op bed. Dan is het toch prettig dat je in het bezit bent van een E.H.B.O. diploma, geen paniek, stabiele zijligging en 112 bellen. Binnen de kortste keren lag ze in het ziekenhuis. Diagnose, herseninfarct. Geen lepel zelfstandig in je mond kunnen krijgen maar ze leeft en daar ben je op dat moment natuurlijk heel blij mee. Kort daarna heeft ze een 2e infarct gekregen maar je bent toch in het ziekenhuis en is de hulp zo als het moet zijn. Tot ieders verbazing herstelt Ans wondersnel, tenminste uiterlijk. In haar hoofd, en dat is gebruikelijk met herseninfarcten, is er van alles mis. Het neemt te veel schrijfruimte om tot in detail te treden maar normaal in de maatschappij functioneren is best moeilijk.
Vanaf dat moment herken ik de vele beperking van Ans die ik vergelijkbaar op mijn eigen manier ondervindt. Het komt toch niet van het bedrijfsongeval? Na allerlei onderzoeken door psychiaters en neurologen blijken mijn beperkingen gegrond. En daarmee zijn we gelijkwaardig aan elkaar waarmee we prima kunnen leven, alleen voor de buitenwereld zijn we niet meer de altijd spraakzame mensen. Een uurtje gezellig kletsen kost ons bijna evenveel energie als een rondje dansen en daarmee hopen wij dat de mensen om ons heen hiervoor een beetje begrip kunnen hebben. Dansen is nog steeds ons passie en zijn we ongeveer 2 jaar geleden gestart met een eerste wedstrijd, ver van huis zodat niemand het in de gaten heeft als het mis gaat. Eerst naar Cervia, Italië, waar we voorheen 13 jaar achtereen gedanst hebben. Weinig deelnemers maar wel gewonnen! Zouden we het dan toch nog kunnen? Misschien een beetje overmoedig, zonder een trainer, vervolgens deelnemen aan de ”German Open”, De Senioren III ging eigenlijk best wel goed maar in de Senioren II zijn we echt kompleet verdwaald. Een duidelijk les, misschien zijn we hier nog niet aan toe.
Vanaf dat moment hebben we ons voorlopig beperkt tot 1 wedstrijd per weekend. In mijn voormalig dagelijkse werk en ook in ons beider dansen hebben we vaak gezocht naar uitdagingen. Dit is een karaktertrekje wat we nog steeds hebben alleen in een iets mindere mate, een recentelijke wedstrijd in Polen leek ons daarom wel wat. Olsztyn, in het noordoosten van Polen. Hoe kom je daar, 1100 kilometer dat ga je toch met de auto? Wij, gezien onze beperkingen is autorijden over die afstand niet meer onze favoriete vervoer. Vliegen naar Warschau en vervolgens 5 uur met de trein, lekker relaxed maar wel de hele dag onderweg. Vriendelijke mensen, een hotel naast het station, wat wil je nog meer. Wel 20 minuten lopen naar de sporthal maar taxi’s zijn spot goedkoop.

Een heerlijke wedstrijd, prima georganiseerd en duizenden mensen als publiek. Het resultaat ziet u op de foto. Maar ja, op een gegeven moment willen we ook wel weer naar huis, weer met de trein maar nu met een overstap waar we maar 4 minuten voor hadden. Wanneer je op bekend terrein bent is dat geen probleem, voor ons dus wel. Trein gemist, de volgende trein gaat 4 uur later en daarmee missen we de thuisvlucht, wat nu? Daar sta je dan, Toruo Główny, ergens midden in Polen op een klein station zonder enige verder vervoer.
Tenminste dat dachten wij, even googelen, kunnen we ook 4 uur later nog vliegen?, niet dus. De volgende dag was mogelijk maar dat kost een extra overnachting en een nieuw vliegticket. Voor het station stonden, zoals bijna overal in de wereld, taxi’s. 200 kilometer met een taxi naar Warschau was voor ons een uitdaging maar naar dat we begrepen ook voor de plaatselijke taxichauffeurs. Even onderhandelen over de prijs en de te verwachten reisduur! De taal was moeilijk maar zodra het over geld gaat snapt iedereen het. We doen het. De taxichauffeur heeft even een TomTom van zijn buurman geleend omdat hij eigenlijk alleen lokaal bekend was en vervolgens 4 uur in de taxi of een vervoermiddel wat er op leek, geen airco, raam open, je waaide er bijna uit maar het was niet anders. Uiteindelijk na het zien van een vliegtuig in de buurt van Warschau werd de chauffeur helemaal blij want dit was voor hem de overtuiging dat we goed reden na herhaaldelijk in Warschau verkeerd gereden te zijn. Zweet op zijn rug en handen en wilde nog even naar de aankomst terminal rijden ondanks dat dit ook in pools duidelijk stond aangegeven. Bestemming op tijd bereikt, happy en lekker naar huis.
We zijn in Nederland best wel een beetje verwend met de wegbewijzering, Schiphol staat 50 kilometer van het vliegveld al vaak aangegeven in Polen is dit duidelijk anders, zelf in Warschau staat het vliegveld nauwelijks aangegeven en dan zijn er nog wel 2 vliegvelden. Tot slot nog iets over de wedstrijden die we in vele landen hebben mogen dansen en de daar vaak behaalde titels. Je leeft in die periode eigenlijk in een soort tredmolen, werken, lessen, trainen en wedstrijden jaar in, jaar uit, bijna 20 jaar lang. Daar is nu een einde aan gekomen, dansen is nog steeds de mooiste sport maar de beleving is duidelijk anders geworden. We zijn nu vaker blij met een goed gevoel en tevreden met wat we samen op de vloer hebben neergezet dan met een overwinning. (misschien heeft u iets aan het onderstaande?)

Soms wordt je iets uitgelegd maar je hoort het niet, begrijpt het niet of wil het niet begrijpen. Dansen zit voor 80% tussen de oren, om die reden kan mental coaching belangrijk zijn.

Bram en Ans Stelling